15 oktober 2008
Het is echt koud ’s nachts, ik slaap niet zo goed,wriemel de hele tijd. Rond 6u maakt iemand ons wakker om naar de zonsopgang te gaan kijken. Enkel een paar dragers zijn al wakker en mijn roommates. We duffelen ons in en worden op slag goed gezind van het prachtige zicht…Geen wolken…magniefieke bergen…en dat in de vrieskou…
Een stevig ontbijt in de druk bezette eetzaal en dan op weg voor de laatste etappe: Annapurna Base Camp!
Het is een prachtige wandeling met wijdse uitzicht op de ons omringende pieken. Langzaamaan komen de onvermijdelijke wolken al weer opzetten. We nemen onze tijd. We zitten nu in een met gras begroeide kale streek met rotsen bezaaid en rechts van ons een immense richel…we klimmen naar boven…onmiddellijk blijkt aan de andere kant van de richel een gapende afgrond te liggen…wow…kilomters breed en diep…maar dat lijkt allemaal niet zo. we wanen ons eerder in de Alpen dan in de immense Himalaya. Niettemin dringt de grootsheid traag tot ons door.
’s middags eten we lekker: mix fried rice en gekookte pattatten. Geen vorte gesmolten kaas meer voor mij…
Aangekomen in ABC, Annapurna Basecamp (4100m), beginnen de dragers meteen te volleyballen. Ze zijn zij zekerst zot meneer. Er ligt een gecrashte helicopter naast het kamp. Er staan enkele tenten, en wat verderop vinden we de typische wimpels met boeddhistische spreuken op een heiligdommetje.
Samen met enkele dapperen maken we ons gereed om nog wat verder te gaan, richtign de gletser…er is algauw geen pad meer en we lopen dan maar op de richel naar boven…enkele dragers smijten enorme rotsblokken naar beneden om aan te tone hoe diep het ravijn hier wel is…het is bitter koud…we raken langzaamaan in de mist…ABC lijkt la na een 20 minuten onooglijk klein in de diepte te liggen, maar het gejoel van de dragers klinkt ongelofelijk dichtbij.
We komen aan de sneeuwgrens…enkele toeristen die op de terugweg waren hadden ons verteld dat het hier twee dagen geleden vol met sneeuw lag. Aan de overkant van het ravijn zien we op onmogelijke hoogte enkele stipjes: alpinisten die hun tenten hebebn op geslagen op de rotsachtige wand, vlgens de dragers zitten die op ongeveer 6000m.
De eeuwige Fishtail komt af en toe piepen doorheen de wolken. De mist trekt een beetje op zodat we toch een glimp van de gletser opvangen. Een co-gids vertelt dat we niet meer hoger mogen wegens het gevaar. jammer. we bekogelen mekaar dan maar met sneeuwballen en dalen af. Ik laat me neit kennen door de dragers en probeer hen in te halen door geowon de steile heiling af te spurten. Na een tijdje hou ik me toch maar wat in en spring gewoon van rots naar rots om me af te remmen.
Terug in het basecamp is het uitpuffen geblazen. Met zijn allen in de propvolle eetzaal. De dragers spelen met onze kaarten. Wij drinken soep en thee en frisdrank. Ondertussen zijn de menu’s ook alweer besteld. Dal Bath: de typische Nepalese schotel, die we maar pakken omdat we weten dat dat het enige eetbare en voedzame is in de bergen. Met een halve fles chilisaus erop smaakt het heerlijk pikant.
Het is berekoud. niet te doen. Niet makkelijk om dan op de franse wc te gaan terwijl je darmen eignelijk niet mee werken.
Mijn slaazak is gelukkig warm genoeg.
16 okotober 2008
Rond 6u wake-up call. Er is al veel bedrijvigheid. De vrouwelijke dragers (voro de vrouwelijke toeristen die er alleen op uit trekken) zijn al vollop in de weer. De tenten zijn bedekt met een laagje ijs…ik ren het kamp rond om op te warmen en wat foto’s trekken. Alleen willen mijn ijskoude vingers niet goed mee. Prachtig zicht.
Ontbijt en klaarmaken voor een heel lange dag. Uiteindelijk moeten we 2000m dalen vandaag.
We wandelen door het bevroern woeste kale landschap omringd door de pieken die het zonlicht tegenhouden. Als de zon eindleijk hoog genoeg staat om haar licht op ons pad te werpen, spelen we weer al onze thermokledij uit. Pispauaes, eetpauzes, gewoon pauzes…er stroomt water door het riviertje en het riviertje is deels bevroren, zo koud is het ’s nachts.
We dalen heel snel af. En af en toe kruisen we grazende schapen en geiten. Heel koddig. Al gauw zitten we in Dovan: soeptijd.
Na de middag gaan enkelen er al vandoor om op hun eigen tempo te kunnen gaan. B heeft al dagen last van een ontsteking van de knie en raakt altijd achterop tot zijn frustratie. Samen met een drager hebben ze een kwartier voorsprong.
Na een tijdje begin ik naar beneden te lopen, het gaat me te traag. Ik kom aan in Himalaya Lodge. Ik wacht er even, maar ga dan toch door. man waar zitten de “verkenners”? Ik ben in Bamboo op ongever 2150m. Ik tref onze verspieders iets na Himalaya Hotel aan op onze aankomst plaats. ze zijn verbaasd dat ze toch zoveel voorpsrong hebben op de anderen die nog lang o zich laten wachten.
We slapen weer met drie in een hokje. Het is aanschuiven aan de douche. Het is aangenaam dat we ook langer dan gewoonljk buiten kunnen blijven zitten. De dragers willen maffen dus wij ook om 20u45 in ons nest. We babbelen nog wat. De wereld is klein. Een van mijn roomates is goed bevriend met een buurmeisje uit mijn jeugd.
Recente reacties