Machhapucchare Base Camp – Annapurna Base camp

15 oktober 2008

Het is echt koud ’s nachts, ik slaap niet zo goed,wriemel de hele tijd. Rond 6u maakt iemand ons wakker om naar de zonsopgang te gaan kijken. Enkel een paar dragers zijn al wakker en mijn roommates. We duffelen ons in en worden op slag goed gezind van het prachtige zicht…Geen wolken…magniefieke bergen…en dat in de vrieskou…
Een stevig ontbijt in de druk bezette eetzaal en dan op weg voor de laatste etappe: Annapurna Base Camp!
Het is een prachtige wandeling met wijdse uitzicht op de ons omringende pieken. Langzaamaan komen de onvermijdelijke wolken al weer opzetten. We nemen onze tijd. We zitten nu in een met gras begroeide kale streek met rotsen bezaaid en rechts van ons een immense richel…we klimmen naar boven…onmiddellijk blijkt aan de andere kant van de richel een gapende afgrond te liggen…wow…kilomters breed en diep…maar dat lijkt allemaal niet zo. we wanen ons eerder in de Alpen dan in de immense Himalaya. Niettemin dringt de grootsheid traag tot ons door.

’s middags eten we lekker: mix fried rice en gekookte pattatten. Geen vorte gesmolten kaas meer voor mij…
Aangekomen in ABC, Annapurna Basecamp (4100m), beginnen de dragers meteen te volleyballen. Ze zijn zij zekerst zot meneer. Er ligt een gecrashte helicopter naast het kamp. Er staan enkele tenten, en wat verderop vinden we de typische wimpels met boeddhistische spreuken op een heiligdommetje.
Samen met enkele dapperen maken we ons gereed om nog wat verder te gaan, richtign de gletser…er is algauw geen pad meer en we lopen dan maar op de richel naar boven…enkele dragers smijten enorme rotsblokken naar beneden om aan te tone hoe diep het ravijn hier wel is…het is bitter koud…we raken langzaamaan in de mist…ABC lijkt la na een 20 minuten onooglijk klein in de diepte te liggen, maar het gejoel van de dragers klinkt ongelofelijk dichtbij.
We komen aan de sneeuwgrens…enkele toeristen die op de terugweg waren hadden ons verteld dat het hier twee dagen geleden vol met sneeuw lag. Aan de overkant van het ravijn zien we op onmogelijke hoogte enkele stipjes: alpinisten die hun tenten hebebn op geslagen op de rotsachtige wand, vlgens de dragers zitten die op ongeveer 6000m.
De eeuwige Fishtail komt af en toe piepen doorheen de wolken. De mist trekt een beetje op zodat we toch een glimp van de gletser opvangen. Een co-gids vertelt dat we niet meer hoger mogen wegens het gevaar. jammer. we bekogelen mekaar dan maar met sneeuwballen en dalen af. Ik laat me neit kennen door de dragers en probeer hen in te halen door geowon de steile heiling af te spurten. Na een tijdje hou ik me toch maar wat in en spring gewoon van rots naar rots om me af te remmen.

Terug in het basecamp is het uitpuffen geblazen. Met zijn allen in de propvolle eetzaal. De dragers spelen met onze kaarten. Wij drinken soep en thee en frisdrank. Ondertussen zijn de menu’s ook alweer besteld. Dal Bath: de typische Nepalese schotel, die we maar pakken omdat we weten dat dat het enige eetbare en voedzame is in de bergen. Met een halve fles chilisaus erop smaakt het heerlijk pikant.
Het is berekoud. niet te doen. Niet makkelijk om dan op de franse wc te gaan terwijl je darmen eignelijk niet mee werken.
Mijn slaazak is gelukkig warm genoeg.

16 okotober 2008

Rond 6u wake-up call. Er is al veel bedrijvigheid. De vrouwelijke dragers (voro de vrouwelijke toeristen die er alleen op uit trekken) zijn al vollop in de weer. De tenten zijn bedekt met een laagje ijs…ik ren het kamp rond om op te warmen en wat foto’s trekken. Alleen willen mijn ijskoude vingers niet goed mee. Prachtig zicht.
Ontbijt en klaarmaken voor een heel lange dag. Uiteindelijk moeten we 2000m dalen vandaag.
We wandelen door het bevroern woeste kale landschap omringd door de pieken die het zonlicht tegenhouden. Als de zon eindleijk hoog genoeg staat om haar licht op ons pad te werpen, spelen we weer al onze thermokledij uit. Pispauaes, eetpauzes, gewoon pauzes…er stroomt water door het riviertje en het riviertje is deels bevroren, zo koud is het ’s nachts.
We dalen heel snel af. En af en toe kruisen we grazende schapen en geiten. Heel koddig. Al gauw zitten we in Dovan: soeptijd.
Na de middag gaan enkelen er al vandoor om op hun eigen tempo te kunnen gaan. B heeft al dagen last van een ontsteking van de knie en raakt altijd achterop tot zijn frustratie. Samen met een drager hebben ze een kwartier voorsprong.
Na een tijdje begin ik naar beneden te lopen, het gaat me te traag. Ik kom aan in Himalaya Lodge. Ik wacht er even, maar ga dan toch door. man waar zitten de “verkenners”? Ik ben in Bamboo op ongever 2150m. Ik tref onze verspieders iets na Himalaya Hotel aan op onze aankomst plaats. ze zijn verbaasd dat ze toch zoveel voorpsrong hebben op de anderen die nog lang o zich laten wachten.
We slapen weer met drie in een hokje. Het is aanschuiven aan de douche. Het is aangenaam dat we ook langer dan gewoonljk buiten kunnen blijven zitten. De dragers willen maffen dus wij ook om 20u45 in ons nest. We babbelen nog wat. De wereld is klein. Een van mijn roomates is goed bevriend met een buurmeisje uit mijn jeugd.

Annapurna Trek – Chomrong – Himalaya Lodge – Machhapucchare Basecamp

12 oktober 2008

Het is een schitterend ochtend. De Zon schijnt vollop. Zoals afgesproken doen we het rustig aan. Het is erg warm in de zon. We ontbijten buiten en vertrekken rond 9u30. Na een trage afdaling in de vallei beginnen de trappen weer, maar eerst een stop.We zijn in de laatste lodge waar er flessen water te koop zijn, maar er zijn er niet genoeg, dus wordt iemand terug gestuurd om daar water vor ons te gaan kopen. Zotjes. Een half uur later is de man terug. Even zotjes. Nu kunnen we eindelijk weer op weg naar onze bestemming. We lunchen waar er elektriciteit is en ik steek de batterij van mijn camera in een stekker buiten.
Een half uurtje later zitten we aan de rand van Chomrong op 2040m met zicht op de bergtoppen die af en toe vrijkomen uit de witte wolken. We logeren in de Elysium Lodge. Warme douche, lekker eten, drank, het koelt wel enorm snel af.

13 oktober 2008

We vertrekken rond 7u30. Ontbijt zoals altijd: ei, deegige pannekoeken gebakken in olie, iets anders wqat je denkt dat je binnenkrijgt en je de komende uren voldoende energie zal geven.
Het is een enorm lange en steile afdaling, niet te doen…(later moeten we deze enorme trappen op de terugweg omhoog klimmen, dat wisten we nu gelukkig niet) Mijn roommate en ik zitten ondertussen een lodge verder dan de anderen. Minstens een half uur voorop. Het is weer warm. We lunchen in Bamboo op 2340m.

Na de middag gaat het een stuk vlotter. Het bos zit vol krekels en overal hoor je ook het gedruis van geweldige rivieren die zich naar beneden storten. De paden zijn nu ook een stuk minder trappen. Het is enorm vochtig en hoe hoger, hoe frisser.
We komen aan in Dovan, maar na overleg gaan we door tot Himalaya Lodge.Bad choice. Het is koud, killig, de hokjes zijn ijskoud, vochtig en bieden enkel bscherming tegen de wind. het is 100 roepie voor een warme douche. Wat ik met plezier betaal en hete pisstraaltje doet deugd en tijdens het afdrogen ril ik alweer van de kou. Iedereen zit te bibberen in de eetzaal en dan zetten ze opeens een hevige bunenbrander onder de tafel: 70 roepies per persoon voor de “heating”…algauw is het ondertafel bloedheet, want er hangt een ijzeren plaat aan het tafelblad. het vuur sist grillig. we zitten op mekaar gepakt. Buiten is het slecht weer. Er komt een arrogante groep Fransen toe. Het eten trekt op niets. Stortbuien. Rond 21u willende dragers slapen en gaan wij dus noodgedwongen in onze hokjes. Warme slaapzak. brrr.
De dragers slapen gewoon op de banken en op de tafel die bedekt is met tapijten op en onder en tegen mekaar verstrengeld. Nepalese mannen lopen ook hand in hand en tonen veel meer lichamelijke affectie dan westerlingen. Het is wel even wennen en best grappig om zien af en toe als je ze hand in hand ziet zittenn teiwjl dat dus enkel vriendschap is.
Ik slaap vrij goed.

14 oktober 2008

Rond 6u is er wake-up call. Maar dat is blijkbaar voor de Fransen. KOud!
Ontbijt, ik probeer de muesli. Ik hoop dat er geen beestjes inzitten. Vers lijkt het in ieder geval niet. We stijgen ongeveer 200m in het eerste deel van de trip, redelijk traag. Na anderhalf uur komen we aan in de zone waar de zon al schijnt. Joepie. Algauw vliegen de kleren weer in onze rugzak. Mijn thermotruitje werkt wel goed.
De ijsbergen raken langzaamaan weer bedolven in de wolken. We komen aan op Macchapucchare Base Camp op 3700m. De laatste momenten had ik wat doorgetrokken. Buiten adem plof ik neer overschouw de machtige vallei en de toppen en wacht op de anderen.
We kunnen nog wat opwarmen in de zon, maar eht koelt alweer vlug af en het is verzamelen geblazen in de koude eetzaal.
Santos de jonge drager heeft nog steeds de sportschoenen van J. aan. Zijn all stars heeft hij weggesmeten wegens kapot. Het is neit te doen op welk schoeisel, soms gewooon slippers, die mannen 30 kg naar boven sleuren.
Enkele enkelingen kopen een emmer warm water om zich te wassen. Die kop laat ik aan mij voorbij gaan. Ook hier is het eten weer slecht. We spelen boonanza. Een bonenspel. het is gieren van het lachen. Ik heb evenwel de spelregels nog niet goed door en wordt afgetroefd door de anderen. We kunnen het spel niet beëindigen want de dragers willen slapen.

Annapurna Basecamp Trek – Nayapul – Ghorepani – Poonhill

Donderdag 9 oktober 2008

Om 7u30 hebben we ontbijt en rond 8u30 vertrekken we via een buitenwijk van Pokhara. Wat in fiete het echte Pokhara bleek. We hebben nu wel een zicht op de bewolkte en besneeuwde Himalaya. We popelen om aan de trektocht te beginnen. De route is uitermate mooi maar verloopt enorm traag wegens het slechte wegdek. De kevers maken een hels lawaai.
Nayapul (1070m). Startplaats van veel groepen blijkbaar. We krijgen dragers toegewezen. De tengere mannetjes, sommigen oud, anderen tieners die dit als vakantiejob doen en een paar oudere die dienen als rechterhand van BIM. Ik krijg een 35 jarige man als drager die ook een ander groepslid zijn rugzak draagt. Die mannen dragen dus ongeveer 30 kilogram materiaal en hun eigen bagage. Pieuw…Het is wat wennen want het voelt beetje koloniaal oncomfortabel aan. Sowieso draag ik in mijn dagrugzak heel veel zaken mee: apotheek, kleren tegen koude en regen, wat toiletgerief, drank, eten ,papieren…
Onze permits worden geregeld en wij vertrekken alvast met Pauda (fonetisch) de oude zwijgzame gids op stap. Een langzaam maar toch stevig tempo zo blijkt als we al opgewarmd zijnen lopen te puffen en te blazen. De route startte leuk en gezapig langs de rijstterrassen zo langzama klimmend op een met vlakke rotsplaten geplaveid pad dat gestagig overging in aangelegde trappen. De hele route naar Annapurna Base camp bestaat verdikke uit duizendentrappen. Ammai mijn voeten.
Het is bloedheet. Ik hou daar wel van. Ook onze eerste kleine hangbrug net uit het dorp is al een stop om foto’s van mekaar te trekken. Het is nog steeds feest, want demensen hebben kleurige rijstkorrels op hun voorhoofd plakken. Ze staren evenveel naarons als wij naar hen. Je ziet hier allerlei mensne door mekaar, eerder tradiotneel gekleden mensen en dan ook moderne jeansbroeken en kleurige topjes.

Na de lunch rond 14u45 zijn we aangekomen in onze eerste stop. Lodge Tirkhedhunga. We zitten in de dicht begroeide groene heuvels. De kamers zijn maar houten kotjes met een matras op een plank en amper plaats voor je rugzak. De douche is op vies beton en de wc’s zijn franse wc’s, al is er een westerse wc. later zou het altijd een verademing zijn als we ergens een deur zagen met “western toilet” op geschilderd in de lodges waar we zouden overnachten. Veel comfort hebben we niet nodig als we maar slapen en goed eten. De bazin van de lodge zetmeteen haar dochters in de keuken aan het werk en ook de jonge dragers die even later toekomen met onze rugzakken socializen met hen. Ik neem een kijkje in de keuken. Je houdt het niet voor mogelijk dat die mensen op een vleor van aangestampte aarde, op studentikoze elektrische vuurtjes met twee kookplaten, een haardvuur of in het beste geval een gasvuurtje, een heerlijk maal kunnen bereiden voor zo’n bende mensen. De eetzaal is altijd apart, onverwarmd en het wordt na zonsondergang rond 17u al vrij donker en kil. We worden verwend door de dragers die ons bedienen. De jongste co-gids is speelt veelal verkenner. hij wordt voorop gestuurd om ons verblijf en eten te regelen, zo zouden we later merken. Hij is 16 maar zegt dat ‘m 17 en soms dat ‘m 18 of 19 is. Bij de dragers zit ook een jong ventje, die heel grappig is. Hij doet dit als vakantiejob.
We mochten kiezen uit drie menus. Het is hier vooral vegetarisch. Er zijn kippen waar di eowrdne slechts een zeldzame keer geslacht. Nepali eten geen vlees, hoogstens per uitzondering enes op nieuwjaar ofzo.
De spaghetti is koud, maar lekker. We kaarten na bij kaarslicht en het licht van onze hoofdlampen. Gezelligheid troef. We hadden ook een troep ezels gezien die benodigdheden naar boven bregne, vandaar dat de prijzen van eten en drinken stijgen naamate we zelf zouden stijgen.
Het is vrij warm in mijn slaapzak die bestand is tegen 5 graden onder nul. Maar ik slaap wel goed. De volgende ochtend ben ik al om 5u wakker want de dragers die staan op en ik hoor de keuken. ik schuif aan voor het ontbijt. De anderen volgen druppelsgewijs.

10 oktober 2008

Een heldere wollkenloze hemel. Zalig wakker worden met dit Ardens aandoend uitzicht. Algauw zweten we ons weer te pletter. Het pad stijgt enorm. Dit zijn nogal trappen vandaag. We halen een boel andere groepen wandelaars in die een stuk trager vooruit gaan. Onze lunch is er al rond 11u30, heerlijk. Het begint hier al frisser te worden ook. Zeker als je in de schaduw uit de zon staat. We zien de Annapurna South Peak boven de groene beboste bergen uitsteken. Ferm!
’s namiddags zitten we in de “regenwouden”. Rodondendrons, vochtig, alles nat, slijkerige paden en trappen. Een stuk moeilijker. Ondertussen heb ik al drie lagen kleren aan. Ik begin het wat lastig te krijgen. Mijn motor is precies wat opgebrand. De trappen beginnen te wegen. De groep is wat verspreid geraakt. De co-gidsen houden iedereen in het oog,niemand mag alleen voorop en niemand mag alleen achterblijven. We vormen in feite peletonnetjes. Rond 15u arriveren we aan onze lodge. dat net voor de regen. Gelukkig!

Er brandt een warme kachel op hout (en dat in een regio waar houtkap de voornaamste bedreiging is voor het ecologisch systeem). File aan de douche, maar ik vind een gaatje. We kiezen onze menu en in afwachting eet ik een heerlijke noedelsoep. er hangen vlee kleren te drogen rond de ineengeflanste kachel.
We zijn in Ghorepani op 2775m

11 oktober 2008
Voor dag en dauw worden we gewekt. We springen in onze kleren met onze hoofdlampen, het is pikdonker. Surrealistisch.Het tempo is net gepast, maar het lijkt te traag omdat je in een grote kollone van lichtjes de heuvel op klimt. De stijgingsgraad is van het steilste en even versnellen brengt je ademhaling compleet uit het ritme. Best wel afzien in feite, je moet je aanpassen aan het tempo van de voorgangers. Vreemd dat vrij vlug klaar wordt. Het is ijzig koud op de top, met zicht op de majestueuze bergketens van de Himalaya. Weldra pieken de eerste zoonestralen op de besneeuwde flanken. Een stralend gouden licht. Zalig. Dit zijn de 7000’ders, nee de 8 duizenders. Dhaulaguiri, Annapurna range, Macchapucchare aka Fishtail,… Ondanks de massabedoening, krijg ik er niet genoeg van. Als ik de rest zoek, blijken die al aan het afdalen. Ik hen hen achterna. Zelfs op de terugweg, zien we prachtige mistvelden tussen de bergen liggen en daarboven die ongenaakbare pieken. We kunnen niet wachten tot het ontbijt. Honger!
Rond 8u zijn we weer op pad in het heerlijke ochtendzonnetje.. we zweten niet zo erg wegens de koelte. Door de bossen is het echt aangenaam wandelen en algau heben we uitzicht op die befaamde Poonhill in de verte. We houden even halt om op adem te komen. het waait hier flink. Het is dalen en stijgen. Het is nog steeds vochtig maar toch al droger. We klimmen en dan dalen we weer honderden meters in een kloof. Prachtig maar lastig. Om de zoveel tijd heb je gelukkgi wel een lodge of teahouse. Even wat frisdrank, fresh lemon water, hot tea of jawel noedelsoep. In de namiddag barst de regen lso en schuilen we in een klein dorpje. We wamren ons aan de warme thee en genieten van een koekje. Het is stil, iedereen zit bij zichzelf te genitten of te rusten met de druisende regen op de achtergrond.

Nog 45 minuten dalen en dan zijn we op een soort prachtig platform met een prachtige lodge: Tadapani. Mountain Discovery Lodge, met uizicht op een vallei zonder dat de bossen je zicht versperren en natuurlijk links oneindig ver weg en toch zo dichtibj de Macchapucchare of Fishtail, de holy mountain. Wegens een koude douche, dan maar niet douchen en er is ook weer geen elektriciteit om de batterijen op te laden. MOrgen is de trip een stuk minder ver.
’s avonds bij kaarslicht eten in de eetzaal want er is geen elektriciteit. Na het eten beginnen ze te zingen en te dansen. Van dan af aan krijgen we het volksliedje “Resum Farara” niet meer uit ons hoofd.
Voor we het weten zit de lodge vol nepali die zingen en dansen en ons meesleuren en hup iedereen danst. uiteraard bijkt alles opgezet spel om ons een donatie te doen doen, we krijgen ook een krans van verse bloemen. Zalig feest.