The Long Way Home

26 oktober 2008

Ik slaap uit tot 8u30. Y is al naar beneden om te zien of er al iemand aan het ontbijt zit. De meisjes zitten er al. Na het ontbijt spreken we af om samen eens het stad te gaan verkennen. Met N, L, R gaan we op stap naar Durbar Square in Kathmandu, dwars door Thamel en de wijken waar er niet veel toeristen komen gedwaald. We zoeken ook de gronetenmarkt, waavan Bim ons sprak. Volgens de anderne heben we hem gevonden het krieolende marktje in open lucht, maar ik dacht dat er ook ergens een enorme overdekte markt moest te vinden zijn. Het krieoelt dus van het volk. En wat een kleurige producten allemaal. Gelukkig zijn wij reuzen , zelfs ik ben redelijk groot in vergelijking met de meeste Nepali. We nemen ok een kijkje in de volkswijken bezoeken een shoppingmall en komen dan terecht op Durbar Square.
We kuieren langs de tempels en kijken rustig rond, nemen wat fotootjes van offers aan de beelden van de goden en de mensen. We passeren ook een kleine stupa, de Kathesimbhu Stoepa. Daar was ik de eerste dagen al eens beland al dolend.
Zo komen we weer terug in de buurt van Thamel. We springen eens binnen in het Via Via café van Joker, maar daar valt niets te beleven. De rest gaat een drinken terwijl ik een muziek winkeltje binnen spring. Ik wil wat Nepalese muziek kopen. Kutumba wordt het, na veel cd’s beluisterd te hebben, beslis ik twee cd’s te kopen voor 350 roepies elk. Ik kan ook niet anders meer nu de man echt moeite voor mij gedaan heeft.(Een koopje zou blijken als ik later in grotere winkels de prijzen zie). Ik vind de anderen op het terras van een hotelleke.
Een welverdiende fruitmilkshake. Njammie.
We gaan even terug naar het hotel. Om 14u gaan de meesten de Belgische frieten proberen die wij al gegeten hebben. Met ons vieren zoeken we een ander restaurant op en vinden “Pilgrim’s Feed n’ reed”. Een veggie restaurant verscholen in de boekenwinkel van Kathmandu. Heel lekker wel. Na de lunch splitsen onze wegen.
Samen met Y ga ik nog op zoek naar een kalender. Het lukt door een praatje te slaan met de dame van de winkel om korting te krijgen. Ook al is de prijs al laag, ik heb echt geen euro meer op overschot.
Ik heb nog 50 roepies en 1700 roepies voor de luchthaventaks.
We chekcen onze email nog eens, kopen nog wat flessen water en nu nog maar 30 roepies.
Stipt om 17u30 vertrekken we in het busje naar de luchthaven. Algauw staan we in de file in de “ring” rond Kathmandu. Voor het eerst zieen we bedelende lijmsnuivende kinderen die op het raam van de bus kloppen als we stilstaan…Doet raar…
In de luchthaven krijgen we een sjaal met een spreuk op. Velen weigeren die omdat ze denken dat ze er voor moeten betalen. Dat is niet het geval.
Inchecken en wachten tot we naar de gate mogen.
Ik koop met mijn laatste roepies nog een snack en met mijn laatste dollars nog een slof sigaretten (17 dollar).
In Abu Dhabi zijn we helemaal groggy. In Manchester nog groggier en beovendien zitten we om 5u ’s ochtends ergens verkeerd. Er staat enkel een telefoon. Aan de muur daarachter staan telefoonnummers. We bellen naar het nummer dat bij onze tickets zit. Daar zeggen ze dat iemand ons komt halen, dat ze ons onze tickets zullen brengen. En maar wachten. Een bejaard Indisch koppel dat naar New York moet doorvliegen had ons gevolgd en is nu ook verloren. De paar mensen die aan de andere kant van de gesloten deur staan weigeren ons te helpen. Een cynische schot slaat ons gade en zegt dat ‘m daar al van 4u ‘ochtends zit. Voor hem komt er opeens iemand opdagen. Ik bel nog eens naar British Airways. Ze zeggen dat er ene probleem was om ons door te checken maar dat het gelukt is, en dat iemand onze ticket komt halen. Ok dan maar. Ondertussen zijn er een boel mensen op zoek naar een toilet. Da opeens kolen er twee baliebedienden en een manneke met een geel vestje. We moete hem volgen hij brengt ons naar de gate. Ik zeg dat we hier moeten wachten dat er mensen op komst zijn met tickets. de dame wil niet luisterne en zegt da tik moet luisteren. Ik probeer nogmaals uit te leggen da tik net met collega’s van haar gebeld hebben die iets anders zeiden. Zij zegt dat ze het gaat reglene en zegt da tik moet lkusitren en mee gaa met de meneer. Ik zeg dat wij hier moesten wachten op onze tickets. ze begint te roepen da tik kalm moet zijn (en ik heb nog niet gezegd). Ik protesteer en zeg dat ik kalm ben. “Calm down sir! please calm down” Het manneke met de gele vest komt naar me toe en roept ook dat ik kalm moet zijn. Nu begin ik pas beetje mijn stem te verheffen. Het doet me denken aan “Anger Management” met Adam sandler en Jack Nicholson. Damn. een passagier die niets verkeerd doet die meteen de mond gesnoerd wordt en in de boeien geslagen. En dan hup komt iemand met onze tickets. De twee balie dames kijken onbegrijpend. Ik zeg, da tik hen toch gezegd dat dat er iemand op kosmt was” Ze antwoordden dat alles god komt, dat ze mij gewoon proberne te helpen dat ik kalm moet zijn en doen wat ze zeggen. Ik zeg ok ik zal doen wat je zegt en roep de groep tot de orde. we volgen het manneke en ik begin wat vriendelijk te zeggen dat het wel allemaal in orde komt. Hij is meteen
ook wat vriendelijk maar nog steeds kordaat.
Uiteindelijk komen we goed aan en nemen we de trein naar huis.
Héhé, zalige reis, prachtige herinneringen.

Patan – Bhaktapur – Daksin Kali

24 oktober 2008

Y staat al vroeg op. Rond 7u45 naar het ontbijt benendne in het hotel. Het is weer redelijk lang wachten. Mijn humeur daalt onder het vriespunt. Het is wel weer een mooie dag buiten.
Met ons privébusje en de gids gaan we op pad naar de koningssteden, Patan is de eerste die we aandoen. Patan, ook wel bekend als Lalitpur is de “city of fine arts”, the city of beauty, en heeft op het centraal plein het Durbar Square ontelbaremonumentale temples. Allemaal voor Vishoe in al zijn gedaantes. Ook het prachtige paleis van de koning, het enorm knappe beeldhouwwerk en houtsnijwerk. De typische Newar-houten muren en ramen, versierd met knappe snijwerken. Ook de typisch erotische sculpturen in het dakgebinte zijn wereldberoemd. Ik weet niet meer wat de betekenis is, een ervan is bliksemafweer, een ander zal wel iets religieus-cultureels zijn.
Daarna rijden we lang een impressionante drukke route naar Bhaktapur.
De mooiste koningsstad die nog steeds een middeleeuwse look heeft ondanks de allesverwoestende aardbeving van 1934. De Duitsers hebben hier indertijd veel heropgebouwd en nu financiert Unesco al jaren heel veel. Veel tempels zijn niet toegankelijk voor niet-hindoes, we bezoeken dan ook enkel een paar boeddhistische tempels. Buiten het tempelcomplex vinden we de artisanale stad zelf, hoe ambachtelijk potten bij duizenden worden gebakken met primitieve middelen, de armoedige huisjes en de vele mensen. De mensen leven hier vooral nog van ruilhandel. Potten tegen rijst en bloem?
Ook bezoeken we een school waar de kunst van de “mandala’s” aangeleerd wordt. Een soort heilige schilderijen die men slechts kan vervolmaking als in een soort van trance en uiterste concentratie en een leerproces dat je hele leven duurt…
Erg knap en fascinerend, maar ik koop er toch geen. Enkelen kopen er van rond de 100 euro. pieuw.

We lopen nog langs tientallen pleinen en tempels waarvan ik de namen helaas niet meer weet. Maar het blijft boeiend al dnek je dat iedere tempel weer dezelfde is. Eens je je verdiept in de cultuur kun je toch altijd weer nieuwe details ontdekken.
Wanneer we terug in ons busje zitten, is het vollop spitsuur en chaos natuurlijk. Terug in Thamel hebben we even vrij tot we gaan eten met zijn allen. Wegens de powercut is er ook geen mogelijkheid om te internetten. Ik douche in den donkeren en schrijf mijn dagboek.
’s avonds gaan we dineren in een typisch Nepalees restaurant “Dechenting”: tibetaans, indisch, bhutanees, Nepalees. Lekker allemaal buiten. Er zitten wel heel heel heel erg pikante gerechten bij. We blijven gezellig drinken en babbelen tot rond 22u30.

25 oktober 2008

Vandag bezoeken we de tempel van Daksin Kali, op 20 km buiten Kathmandu. Het ligt op een heuvel en bij de parkign staan honderden moto’s. Bussen rijden af en aan om al die mensne di ewillen offeren te vervoeren. Tot aan de ingang kune bloemen en tientallen andere snuisterijen kopen. De mensen stan met duizenden soms tot 6 -7 uur lang aan te shcuiven om te kunen offeren. Het is er een hels kabaal en veel wierook en klokkengelui en op de plaats waar de dieren geofferd worden gaat het er nogal bloederig aan toe…verdikke zeg iemand die met onthoofde kippen rondloopt spet het bloed in het rond…
Dit hebben we nooit gezien.
Daarna gaat het richting Kiritpur, een klein dorpje met eeuwenoude huizen, er is een ceremonie bezig en we kijken wat.
Volgend estop is Durbar Square, waar we onze pasjes moeten tonen vooraleer we het domein op mogen. Dit is het toeristische Kathmandu. Tientallen tempels, kraampkes, winkeltjes waar je shjaals kunt kopen. Daar doet iemand toch gouden zkane aan ons, want we zitten er heel lang binnen. Pasjimawol is nogal duur en varieert in kwaliteit. Al kun je sjaals van 5 euro krijgen.
OP een dakterras een lekkere lunch. Allez ja we eten ondertussen alles.
En met chilisaus smaakt alles.
In het tempelcomplex op Durbar square is het heel druk. Er valt wel veel te zien. Pittoresk.
We wandelen terug tot in Thamel waar we afscheid nemen van de gids.
Met R Y e N ga ik Belgische frieten eten in het enige frietkot van Kathmandu. De friteuse was een geschenk van een Belgische die hen hier de stiel heeft geleerd.
Daanra doen we wat restaurant verkenning en testen Helena’s waar we op het dak iets drinken. We reserveren het voor deze avond.
We komen ook eens de echte “the North face” winkel tegen met prizjen die niet zoveel schelen met Europa. Hier is “the North Fake” een echte plaag.. Terug in het hotel een douche en net als ik eruit ben is er weer powercut. Ik ga even de straat op op zoek naar een houtgesneden uiltje. Uiteindelijk vind ik er een die een beetje voldoet aan mijn wensen.
IK eet grilled chicken. Lekker. ondanks het enorm lange wachten. Daarna is het moeilijk tellen voor de rekening, mar uiteindelijk lukt het. Het is een plezante avond. Rond 22u40 slapen.

Rafting – Chitwan National Park

21 oktober 2008

Rond 6u30 uit de tent. Het is nog vroeg en er hangt ietsje mist maar het is niet koud. gekookte ei, toast (geroosterd in het smeulend vuur!) en koffie als ontbijt. Daarna worden de tenten afgebroken en ingeladen samen met onze bagage en wij maken ons klaar voor de tweede etappe van d erafting. Y en N spelen wat in het water en opeen sloeren ze naar mij en pakken me beet en proberen me in het water te duwen. N en Ik gaan beiden neer en stoten allebei onze knie tegen de met grote keien bezaaide bodem van de river. Niet zo slim…N kan niet meer recht en bijt ferm op haar tanden. Ook ik moet enkele minuten bekomen van de schol op mijn knie…N is een taaie…maar heeft echt moeite om zich goed te houden…ze kan niet opstaan en ook de Nepalese raftcrew vraagt zich af wat er is. Uiteindleijk halen we N uit het water en krijgt ze een steunverband. Ze beslist uiteindelijk toch mee te gaan in de boot en de leider verzerkert ons dat we het kalm aan gaan doen. Een boel mensen nemen de bus want na de duik van een van ons, zien bepaalde mensen het niet meer zitten of ze hebben er gewoon niet veel zin meer in. Ze krijgen de canon van R. en onderweg zien we hen af en toe op bruggen waar we naar elkaar wuiven en we zien dat er foto’s worden getrokken. Nice!
Er zijn heel wat rustige plekken in de enorme rivier. We mogen zwemmen, even een pauze en nog een ferme rapid en dan komen we rond 14u aan op de lunchplaats. Bloedheet!!
De lunch is heel lekker, we spoelen ons wat af in het water dat rechtstreeks van de bergen komt maar gedraineerd wordt via buizen. Of het veel properder is dan het rivierwater weten we niet, alleen dat er opeens een visje uit de darm komt die in het bassin verdwijnt.
Na de lunch als iedereen wat bekomen is en overhit, gaan we de bus op (zonder airco) en mengen we ons weer in het verschrikkelijk bergverkeer. We gaan richting zuiden, richting laagvlakte, richting Chitwan National Park.

Ondanks het moeizame begin van de rit, komen eignelijk vrij snel aan in de vooravond in Chitwan National Park, de lodges zien er heel leuk uit, maar binnen zijn ze redelijk vies. Het zit er vol dikke insecten, vliegende kevers en in de oduche zit een dikke spin met dikke poten. Y en ik laten die spin er de hele tijd zitten, ze eet de insecten op. net als de vele gecko’s op de muur.
We krijgen een introductie van de staff, we drinken wat en dinner is served around 19u30. Daarvoor gaan we voor zonsondergang nog vlug even naar het olifantenkweekcentrum.

Dal Bath of course, en heerlijke pompoensoep, chicken roast, patatjes, het smaakt vooral die zoute flinterdunne krokante maispannekoeken. De douche is koud. We krijgen een uitleg over voorlopig geen warm water om de ene of andere reden, maar dat de douche koud is maakt ons niet echt veel. Het is wel echt koud in vergelijking met buiten. Bovendien is er toch gene elektriciteit en dat verklaart dat een deel van de lodges geen warm water heeft. maar degenen die met hout worden verwarmd hebben ook geen warm water. soit.
Als dessert heeft Bim voor een chocoladetaart gezorgd voor N’s verjaardag wiens knie ondertussen ferm dik zit.
Met enkelen trekken we het dorpjes in (twee straten met cafés en winkeltjes”. Duizenden vliegjes ambeteren ons. Damn. Hier worden we wel op onze wenken bediend door de garcons. Rond 22u30 zitten we terug in ons nest. Met hopelijk niet teveel kevers.

22 oktober 2008

Om 5u30 is er wake-upcall. Geen elektriek. Koude douche, maar nodig helaas. Ontbijt: muesli, banaan, koffie, omelet en toast.
We vertrekken op jungletocht. Daarvoor moeten we eerst in een gamele prauw. We durven niet bewegen de boord zit amper 10 cm boven water en bij iedere beweging schommelt dat ding enorm. En er zitten krokodillen in het water.Een 45’tal minuutjes duurt de rit op het water, bloedheet, maar we zien veel volgens en idd enkele krokodillen.
Dan stappen we uit en in twee groepen begeleid doro parkwachter gaan we op zoek naar wildlife, het egeni wat we zien is metershoog gras, metershoog gras, bomen struiken en bomen en tientallen cicades en andere insecten. Geen willife, al slaat de parkwachter af en toe alamr dat er een neushoorn zou kunne zitten in het hoge gras. Wel zien we twee soorten aapjes die gewoon pissen op ons en dingen smijten. N krijgt bovendien een bloedzuiger in haar been. We wandelen verder en komen van het bos weer in de savanne terecht; Met al die hopen toeristen die we horen ritselen in het struikgewas weten we wel zeker dat het wildlife zich veilig en ver van ons weg houdt. Nu ja. Toch beetje ontgoocheld.

Terug aangekomen is het wachten in de hitte op de andere groep en kijken naar het bad en de douche die de olifanten krijgen.
’s middag lekkere lunch en enkele uurtjes vrij.
Ik doe een dutje en dan wat babbelen met degenen die wakker zijn en buiten aan het lodge op de porch zitten. Rond 15u30 vertrekken we dan in de laadbak van een vrachtwagen door de stoffige wegeltjes naar de plaats waar we een olifantensafari gaan doen. De vele olifanten maken wel indruk en het is nog niet zo simpel om in zon’ “zitje” plaats te nemen vanop de opstaptrap.met vier zitten we elk in een hoek van he vierkante platform op een olifant. En dat schommelt enorm. We gaan het bos in en ja hoor dit keer zien we veel neushoorn ook een moeder met jong, ondanks de tientallen olifanten die rondom haar verzameld staan, lijkt ze vrij rustig en op haar gemak.
De olifanten verspreiden zich weer en doorheen het bos e door een riviertje maken we nog een wandelen. In een modderpoel liggen nog enkele van die kastaarts te luieren. We trekken ook nog eens door het drop, waar we een goed zicht hebben op de schamele hutjes waar de mensen wonen. De schemering valt in ze behelpen zich met schaars kaarslicht. We eten weer Dal Bath.
Na het eten trekken we naar het cultureel centrum voor ene optreden van typisch Nepalese traditionele dansen. Wel de moeite. Uiteindelijk mag het publiek ook op het podium en Bim duwen we naar voor. Schitterend.
We droppen iets in de donation box en met z’n allen gaan we nog ene drinken op een dakterras, geplaagd door de ontelbare minuskule vliegjes.


23 oktober 2008
Om 6u is er wake-up call voor de vrijwilligers van de birdwatching. De zon die laag opkomt en het mistige pad, de ontbijtende olifanten. Het is een prachtig lichtspel…mystisch bijna.
Met een telescoop tsjolen we door de velden en af en toe kijken we er door naar de een of andere rare vogel. Het is af en toe komisch omdat we er meestal nogal slaperig bijlopen. We zien toch wel enkele prachtige vogels.
Om 8u30 schuiven we aan aan het ontbijt en een uurtje later zijn we weer op weg naar Kathmandu. Een vrij vlotte rit in feite, met een stop langs een wegrestaurant. Ik wissel mijn laatste 25 euro en pak een douche: heet water! dat doet deugd! We nemen afscheid van Bim want we worden nu weer overgelaten aan de stadsgidsen.
Man wat een chaos weerla in Kathmandu, en weer geen elektriciteit.
We besluiten dan maar naar “third eye” te gaan, een bar en een tip van Bim, best wel leuk. Heel gezellig ook, eerst zouden we beslissen beneden te zitten, aan verschillende tafeltjes, maar aangezien ik wist dat er boven ene grote ronde tafel was, gaan we daar op het eerste verdiep zitten. De keuken is verfijnd en het smaakt iedereen. Ik eet de chicken tandoori, de specialiteit en krijg een halve oranje kip. Lekker, maar ik had ook wat groenten verwacht. Ik ga maffen, sommigen gaan nog een drinken, maar ik ben doodop.

Deurali – Pokhara – Bazar – Devi’s Falls

19 oktober 2008

Door het lawaai in de keuken wordt ik al vroeg gewekt in mijn patattenkot, ik sta op als eerste en ga genieten van de ochtendlijke friste met koffie en radio van de dragers. Prachtig zicht. Pokhara en en het Phewameer liggen in de verte onder een wolkendek.
Een lekker ontbijt verzorgd door Bim. Rond 8 u vertrekkne we voor onze laatste toch neerwaarts. Honderden trappen, nog even de formaliteiten bij het uitgaan van het natuurreservaat, en dan op weg naar de bushalte. Auto’s, drukte, verkeer! Mensen! Pieuw! Het is wennen!

Rond 11u zitten we in het busje en nemen we afscheid van onze dragers. Het enorme contrast tussen bergen en stad valt des te meer op. Een groot half uur later zijn we weer in het snowland hotel.
Ditmaal krijgen we mooie kamers in het nieuwe gedeelte.De douche is heerlijk. de zon schijnt. Ik breng mijn was weg in een van d ewasserijen langs de Pokhara riviera en dan hebben we vrij tot rond 18u. NIettemin eten we in de namiddag in Bar Caroline een Amerikaanse hamburger met frieten. Beetje later stekken B en A daar ook toe. Lacherig zoals altijd.
Volgende dinsdag verjaart een groepslid en we zamelen stiekem geld in. De dames zullen we iets gaan kopen. De mannen besteden dat maar al te graag uit. Y en ik nemen een taxi voor 200 roepies naar de Bazaar. De echte stad van de Nepali in Pokhara. Onze enige richting is de een of andere tempel. de Bimsen tempel en die Bindya Basini tempel Stellen niets voor. We zitten in de buurt vol ambachtelijke winkeltjes: veel goudsmeden en juweliers, waar we enkel Nepali zien kopen.Schrijnwerkers,…Y koopt een gehoutbeiteld uiltje. Ik tik er later een op de kop in Thamel. De taxi brengt ons op een rsutig tempo heel ver in de wijken van Pokhara. en dan is het nog een tijdje te voet. Chaos. Overal winkeltjes, bazaars, markten, mensen, brommertjes, fietsen, we bezoeken enkele shoppingcentra. Na een tijdje nemen we ene taxi naar het zuiden van Pokhara, waar het Tibetaans vluchtelingen kamp Tashiling is. Deze buurt van Pokhara is echt druk, leuk om zien. We zijn de enige toeristen zo lijkt het wel. Het kamp is toe, ’t is te zeggen er is geen leven en de weverij van tapijten is gesloten. we trappen het af en bezoeken dan maar de Devi Falls, een parkje met watervallen die zich bruisend in de onmetelijk en onzichtbare diepte storten. Tienermeisjes gooien een munt in de waterval achter zich en doen een wens. Uit de loof komt een warme damp: iets vulkanisch vermoed ik.

Daarna nemen we een taxi terug naar het toeristenkwartier.
We besluiten uiteindelijk met de groep naar Bar Caroline terug te gaan. Pepper Steak. Het eten werkt al de hele dag op sommigen hun stoelgang, ook de mijne. Een vast gespreksonderwerp, zelfs aan tafel.
Na het eten gaan we met een bende nog naar de Busy Bee, weeral met rockende livemuziek en weer om 23u gesloten. Toch trekken we het tot 24u30

20 oktober 2008

Rond 6u 30 sta ik op het onbijt is om 7u15. Pas tegen 8u45 zijn we op weg met het busje doorheen de bergen voor onze tweedaagse rafting experience. Het duurt de mensen toch wat te lang en uiteindelijk stopt de bus voor een pispauze. Eindelijk zijn we op onze bestemming. We lunchen op het balkon en iedereen vrolijkt wat op nu er drank is en eten. Koude plat van tonijn, witte bonen, toastbrood, bananen.
We krijgen onze uitrusting en verdelen ons over twee rafts, we krijgen wat instructies en ja dan gaan we op weg. Het water is bijna spiegelglad maar af en toe koemn we versnelling tegen de zogenaamde rapids. Eindelijk wat opwinding. We gieren het uit. Dit is dikke leute. Tot er iemand uit de andere boot in een geweldige waterfontein uit de boot geslingerd wordt en een tijdje in het kolkende water meegesleurd wordt. Dat zet een domper op de feestvreugde, want de dame in kwestie is helemaal verstijfd van angst. Met als gevolg dat onze boot er ook minder geweldig tegenaan gaat. wat ik eerlijk gezegd wat jammer vindt. We kunnen op bepaalde momenten gewoon uit de boot hangen op te zwemmen. Van op hangbruggen kijken de plaatselijke Nepali naar ons en wij zwaaien terug.
We komen aan op een strandje langs de oever.
Ik weet niet meer of de tenten er al stonden of warden opgezet, onze bagage ligt er ook al, we installeren ons en hup aperitieven, er zelfs zelfs een toilettent wat verderop. Er komt een Belgisch meisje socializen die is alleen op vakantie vanuit Abu Dhabi waar ze voor De Nul werkt. Ze doet hier in Nepal blijkbaar aan adventure dingen.
Het eten wordt wat verderop bereid met het vuile rivierwater. We zien het niet en hopen dat onze darmen er bestand tegen zijn. wanneer mijn bord in het zand valt wordt het gewoon afgespoeld in de rivier en teruggeven. Maar de soep de popcorn en de rest van het delicieuze eten smaakt enorm. We proppen ons vol.
Hoe die mannen dat doen, zo lekker eten met zo weinig middelen…
bij het kampvuur wordt nog wat nagekaart en in de frigoboxen mogen we drank halen (dat alter uiteraard afgerekend wordt) Rond 21u30 ga ik maffen, ondertussen zit ik al vol zand en mijn slaapzak ook. Het zand ligt verdikke nog harder dan steen, ik probeer mijn vorm in het zand te drukken om toch wat comfortabeler te liggen. Toch slaap ik redelijk.

Landruk – Chomrong – Hot Springs – Deurali

17 oktober 2008

Het is vroeg dag: 6u30. Goed geslapen. Dit keer een apple pancake als ontbijt en dan hupsakee, weer op weg. Klimmen in het bos. Jawaddedatte. Een welkome pauze in het zonnige Sinuwa (2350m). Y en ik zijn voorop, we komen ook weer de nepalese meisjes tegen die je in een post hieronder op de foto zag. De groep neemt echter een break in een lodge verderop. Cold Lemon drink. Lemon juice met spuit of platwater. Enorm verfrissend!
Na de pauze gaat het steil afwaarts in de hitte, de groep raakt verspreid en dan een honderdenmeters hoge muur van trappen, steil naar omhoog. We zijn weer in Chomrong…Y en ik lopen omhoog, maar hij is een loper en ik moet hem laten gaan…na enkele minuten moet ik halt houden want mijn benen kunnen niet meer en ik heb geen adem meer. Er zijn nog toeristen die tegen de trappen plakken…ik moet temporiseren en slepe me letterlijk naar boven, handen en voeten…ik heb het niet getimed hoe snel ik boven was ik schat een groot half uur tot een 45 minuten. Ik heb een 6-tal minuten achterstand op Y.
De rest doet er anderhalf uur over.
Het is frappant hoe we een bende jonge schoolkinderen boven zien komen alsof het niets is.
Als iedereen uitgeblazen is dalen we weer een stuk af naar de Lodge Hot Spring. Beneden aan de rivier zijn er warmwaterbronnen. Daar moeten we naartoe. het is wel 20 minuten dalen en dubbel zo lang terugkeren. Dat schrikt velen af. We installeren ons eerst in een gammele kamer met uitzicht op de groene vallei. Het is langer dan 20 minuten dalen door het bos en we voelen onze benen nu al niet meer.
Er zit heel wt volk aan de bronnen, waar je bij de ingang iets kunt droppen in een box voro het onderhoud en service. Heerlijk warm…verschillende dragers zijn zich aan het wassen in hun warm water bron zijnde twee buizen met warm water uit de bergen in een plas. En zepen dat ze doen. Wij weken tussen de toeristen die we al eerder op onze route hadden tegengekomen de laatste dagen.
Zalig. We raken helemaal verrimpeld. De badkuip is aangelegd, en enkele meters verer dondert de ijskoude bergrivier naar beneden. R en Y wgen zich op de rotsen en nemen een ijskoude duik…ik wil ook maar ik durf er toch niet in, een koude spetterdouche van de anderen volstaat al om mijn adem te doen stokken, ik ga terug naar de warmwaterbaden.

Na een uurtje gaan we weer de berg op. Het gaan moeizaam en we zweten ons weer te pletter. Maar het deed echt deugd. We zitten in een kring te babbelen en te drinken. De menu lijkt hier al een stuk beter dan in het hooggebergte. We proberen de springroll. Heel heel heel lekker en ’t is eens iets anders dan rijst en pasta. Sommigen bestellen nog de appeltaart die vers gemaakt wordt. Blijkt overheerlijk te zijn, de dame die de lodge uitbaat krijgt dan ook enorm veel lof. Ondertussen vergapen we ons aan de tientallen soorten nachtvlinders die rond onze oren vliegen en op de muren zitten.
Het is na 21u als we gaan slapen en dat voelen we. De dragers slapen onder ons en ze houden enorm veel lawaai. ’s nachts is er zelfs slaande ruzie tussen een meisje en een jongen. Heftig.

18 oktober 2008

Na een goed ontbijt gaan we rond 8u op weg naar Landruk. We steken enkele mooie hangbruggen over. De vegetatie is hier weer een stuk dichter en groener, naarmate we de landbouwterrassen naderen. Prachtige landschappen, kleine dorpjes. In Landruk pauzeren we in een veld bij een soort restaurant. Heet.
In New Bridge, waar we even passeren om te drinken, zien we zelfs gevangen vis, dus in die stormende bergrivier zwemt vis? dat moet dan wel een soort forel zijn die stroomopwaarts kan springen/zwemmen.
Daarna is het nog een eind naar Deurali…door velden en bossen…op en af…laten we de witte pieken in de verte achter ons.
Verdikke, Deurali ligt volgens de dragers op een heuvelkam, maar niet ver meer, verzekeren ze ons telkens maar opnieuw…puffen!!
Ondertussen is het al zo dat we te sterk afkoelen als we stilstaan.
Eindelijk arriveren we. De mensen zijn er erg vriendelijk en er zijn zelfs lays chips te koop. We naderen echt al de bewoonde wereld.
De kamertjes zijn echter abominabel slecht.
Na enkele wissels worden ene deel in de kelder te slapen gelegd (bij een koe!!!) en ik vlieg in een klein kot maar een transofrmator staat en waar er pattatten onder een plank liggen dat dienst doet als bed! Ik vraag wel een “propere” matras…ik kan me verdikke niet eens lang uit leggen. en ik moet het hok open zetten als ik iets uit mijn bagage wil halen. Proper is dat…ook hier is het een emmer warm water kopen om je te wassen maar het opwarmen van het water duurt enorm lang, is niet eco en dus wassen we ons maar weer even niet.
We gaan kijken naar de zonsondergang.

Maar op onze vraag is er ’s avonds zelfs kip…Bim wil aan ons tegemoet komen, eerder kregen we al frieten…
Aangezien we mensen zelf amper vlees eten, klagen we dus niet dat de kip in feite echt niet lekker klaargemaakt is, we krijgen elk een brok met botjes in onze soep. We eten het met smaak op. Bim zorgde weer voor frietjes ook en voor popcorn bij het aperitief. Hij is zeer begaan met onze groep al worden hem hier en daar wat foute beslissingen verweten in zijn eigen belang. En er wordt ook wat gepraat over de afrekeningen die soms/nooit kloppen. Na iedere maaltijd moest je immers afrekenen bij Bim voor je eten en drank gekookt drinkwater en eventueel douche of verwarming die je verbruikte in de lodges.
We geven onze dragers ook een fikse fooi en ook Bim krijgt een deel. Wij krijgen een taart waarop Robin, de jongste co-gids iets schreef met een datum in de toekomst. Nepal heeft een ander tijdrekening.
De fooi bedraagt 40 euro pp.
Er wordt weer veel gezongen en gedanst. Dat het dit keer bijna 22u is wanneer we gaan slapen zegt genoeg.

Machhapucchare Base Camp – Annapurna Base camp

15 oktober 2008

Het is echt koud ’s nachts, ik slaap niet zo goed,wriemel de hele tijd. Rond 6u maakt iemand ons wakker om naar de zonsopgang te gaan kijken. Enkel een paar dragers zijn al wakker en mijn roommates. We duffelen ons in en worden op slag goed gezind van het prachtige zicht…Geen wolken…magniefieke bergen…en dat in de vrieskou…
Een stevig ontbijt in de druk bezette eetzaal en dan op weg voor de laatste etappe: Annapurna Base Camp!
Het is een prachtige wandeling met wijdse uitzicht op de ons omringende pieken. Langzaamaan komen de onvermijdelijke wolken al weer opzetten. We nemen onze tijd. We zitten nu in een met gras begroeide kale streek met rotsen bezaaid en rechts van ons een immense richel…we klimmen naar boven…onmiddellijk blijkt aan de andere kant van de richel een gapende afgrond te liggen…wow…kilomters breed en diep…maar dat lijkt allemaal niet zo. we wanen ons eerder in de Alpen dan in de immense Himalaya. Niettemin dringt de grootsheid traag tot ons door.

’s middags eten we lekker: mix fried rice en gekookte pattatten. Geen vorte gesmolten kaas meer voor mij…
Aangekomen in ABC, Annapurna Basecamp (4100m), beginnen de dragers meteen te volleyballen. Ze zijn zij zekerst zot meneer. Er ligt een gecrashte helicopter naast het kamp. Er staan enkele tenten, en wat verderop vinden we de typische wimpels met boeddhistische spreuken op een heiligdommetje.
Samen met enkele dapperen maken we ons gereed om nog wat verder te gaan, richtign de gletser…er is algauw geen pad meer en we lopen dan maar op de richel naar boven…enkele dragers smijten enorme rotsblokken naar beneden om aan te tone hoe diep het ravijn hier wel is…het is bitter koud…we raken langzaamaan in de mist…ABC lijkt la na een 20 minuten onooglijk klein in de diepte te liggen, maar het gejoel van de dragers klinkt ongelofelijk dichtbij.
We komen aan de sneeuwgrens…enkele toeristen die op de terugweg waren hadden ons verteld dat het hier twee dagen geleden vol met sneeuw lag. Aan de overkant van het ravijn zien we op onmogelijke hoogte enkele stipjes: alpinisten die hun tenten hebebn op geslagen op de rotsachtige wand, vlgens de dragers zitten die op ongeveer 6000m.
De eeuwige Fishtail komt af en toe piepen doorheen de wolken. De mist trekt een beetje op zodat we toch een glimp van de gletser opvangen. Een co-gids vertelt dat we niet meer hoger mogen wegens het gevaar. jammer. we bekogelen mekaar dan maar met sneeuwballen en dalen af. Ik laat me neit kennen door de dragers en probeer hen in te halen door geowon de steile heiling af te spurten. Na een tijdje hou ik me toch maar wat in en spring gewoon van rots naar rots om me af te remmen.

Terug in het basecamp is het uitpuffen geblazen. Met zijn allen in de propvolle eetzaal. De dragers spelen met onze kaarten. Wij drinken soep en thee en frisdrank. Ondertussen zijn de menu’s ook alweer besteld. Dal Bath: de typische Nepalese schotel, die we maar pakken omdat we weten dat dat het enige eetbare en voedzame is in de bergen. Met een halve fles chilisaus erop smaakt het heerlijk pikant.
Het is berekoud. niet te doen. Niet makkelijk om dan op de franse wc te gaan terwijl je darmen eignelijk niet mee werken.
Mijn slaazak is gelukkig warm genoeg.

16 okotober 2008

Rond 6u wake-up call. Er is al veel bedrijvigheid. De vrouwelijke dragers (voro de vrouwelijke toeristen die er alleen op uit trekken) zijn al vollop in de weer. De tenten zijn bedekt met een laagje ijs…ik ren het kamp rond om op te warmen en wat foto’s trekken. Alleen willen mijn ijskoude vingers niet goed mee. Prachtig zicht.
Ontbijt en klaarmaken voor een heel lange dag. Uiteindelijk moeten we 2000m dalen vandaag.
We wandelen door het bevroern woeste kale landschap omringd door de pieken die het zonlicht tegenhouden. Als de zon eindleijk hoog genoeg staat om haar licht op ons pad te werpen, spelen we weer al onze thermokledij uit. Pispauaes, eetpauzes, gewoon pauzes…er stroomt water door het riviertje en het riviertje is deels bevroren, zo koud is het ’s nachts.
We dalen heel snel af. En af en toe kruisen we grazende schapen en geiten. Heel koddig. Al gauw zitten we in Dovan: soeptijd.
Na de middag gaan enkelen er al vandoor om op hun eigen tempo te kunnen gaan. B heeft al dagen last van een ontsteking van de knie en raakt altijd achterop tot zijn frustratie. Samen met een drager hebben ze een kwartier voorsprong.
Na een tijdje begin ik naar beneden te lopen, het gaat me te traag. Ik kom aan in Himalaya Lodge. Ik wacht er even, maar ga dan toch door. man waar zitten de “verkenners”? Ik ben in Bamboo op ongever 2150m. Ik tref onze verspieders iets na Himalaya Hotel aan op onze aankomst plaats. ze zijn verbaasd dat ze toch zoveel voorpsrong hebben op de anderen die nog lang o zich laten wachten.
We slapen weer met drie in een hokje. Het is aanschuiven aan de douche. Het is aangenaam dat we ook langer dan gewoonljk buiten kunnen blijven zitten. De dragers willen maffen dus wij ook om 20u45 in ons nest. We babbelen nog wat. De wereld is klein. Een van mijn roomates is goed bevriend met een buurmeisje uit mijn jeugd.

Annapurna Trek – Chomrong – Himalaya Lodge – Machhapucchare Basecamp

12 oktober 2008

Het is een schitterend ochtend. De Zon schijnt vollop. Zoals afgesproken doen we het rustig aan. Het is erg warm in de zon. We ontbijten buiten en vertrekken rond 9u30. Na een trage afdaling in de vallei beginnen de trappen weer, maar eerst een stop.We zijn in de laatste lodge waar er flessen water te koop zijn, maar er zijn er niet genoeg, dus wordt iemand terug gestuurd om daar water vor ons te gaan kopen. Zotjes. Een half uur later is de man terug. Even zotjes. Nu kunnen we eindelijk weer op weg naar onze bestemming. We lunchen waar er elektriciteit is en ik steek de batterij van mijn camera in een stekker buiten.
Een half uurtje later zitten we aan de rand van Chomrong op 2040m met zicht op de bergtoppen die af en toe vrijkomen uit de witte wolken. We logeren in de Elysium Lodge. Warme douche, lekker eten, drank, het koelt wel enorm snel af.

13 oktober 2008

We vertrekken rond 7u30. Ontbijt zoals altijd: ei, deegige pannekoeken gebakken in olie, iets anders wqat je denkt dat je binnenkrijgt en je de komende uren voldoende energie zal geven.
Het is een enorm lange en steile afdaling, niet te doen…(later moeten we deze enorme trappen op de terugweg omhoog klimmen, dat wisten we nu gelukkig niet) Mijn roommate en ik zitten ondertussen een lodge verder dan de anderen. Minstens een half uur voorop. Het is weer warm. We lunchen in Bamboo op 2340m.

Na de middag gaat het een stuk vlotter. Het bos zit vol krekels en overal hoor je ook het gedruis van geweldige rivieren die zich naar beneden storten. De paden zijn nu ook een stuk minder trappen. Het is enorm vochtig en hoe hoger, hoe frisser.
We komen aan in Dovan, maar na overleg gaan we door tot Himalaya Lodge.Bad choice. Het is koud, killig, de hokjes zijn ijskoud, vochtig en bieden enkel bscherming tegen de wind. het is 100 roepie voor een warme douche. Wat ik met plezier betaal en hete pisstraaltje doet deugd en tijdens het afdrogen ril ik alweer van de kou. Iedereen zit te bibberen in de eetzaal en dan zetten ze opeens een hevige bunenbrander onder de tafel: 70 roepies per persoon voor de “heating”…algauw is het ondertafel bloedheet, want er hangt een ijzeren plaat aan het tafelblad. het vuur sist grillig. we zitten op mekaar gepakt. Buiten is het slecht weer. Er komt een arrogante groep Fransen toe. Het eten trekt op niets. Stortbuien. Rond 21u willende dragers slapen en gaan wij dus noodgedwongen in onze hokjes. Warme slaapzak. brrr.
De dragers slapen gewoon op de banken en op de tafel die bedekt is met tapijten op en onder en tegen mekaar verstrengeld. Nepalese mannen lopen ook hand in hand en tonen veel meer lichamelijke affectie dan westerlingen. Het is wel even wennen en best grappig om zien af en toe als je ze hand in hand ziet zittenn teiwjl dat dus enkel vriendschap is.
Ik slaap vrij goed.

14 oktober 2008

Rond 6u is er wake-up call. Maar dat is blijkbaar voor de Fransen. KOud!
Ontbijt, ik probeer de muesli. Ik hoop dat er geen beestjes inzitten. Vers lijkt het in ieder geval niet. We stijgen ongeveer 200m in het eerste deel van de trip, redelijk traag. Na anderhalf uur komen we aan in de zone waar de zon al schijnt. Joepie. Algauw vliegen de kleren weer in onze rugzak. Mijn thermotruitje werkt wel goed.
De ijsbergen raken langzaamaan weer bedolven in de wolken. We komen aan op Macchapucchare Base Camp op 3700m. De laatste momenten had ik wat doorgetrokken. Buiten adem plof ik neer overschouw de machtige vallei en de toppen en wacht op de anderen.
We kunnen nog wat opwarmen in de zon, maar eht koelt alweer vlug af en het is verzamelen geblazen in de koude eetzaal.
Santos de jonge drager heeft nog steeds de sportschoenen van J. aan. Zijn all stars heeft hij weggesmeten wegens kapot. Het is neit te doen op welk schoeisel, soms gewooon slippers, die mannen 30 kg naar boven sleuren.
Enkele enkelingen kopen een emmer warm water om zich te wassen. Die kop laat ik aan mij voorbij gaan. Ook hier is het eten weer slecht. We spelen boonanza. Een bonenspel. het is gieren van het lachen. Ik heb evenwel de spelregels nog niet goed door en wordt afgetroefd door de anderen. We kunnen het spel niet beëindigen want de dragers willen slapen.

Annapurna Basecamp Trek – Nayapul – Ghorepani – Poonhill

Donderdag 9 oktober 2008

Om 7u30 hebben we ontbijt en rond 8u30 vertrekken we via een buitenwijk van Pokhara. Wat in fiete het echte Pokhara bleek. We hebben nu wel een zicht op de bewolkte en besneeuwde Himalaya. We popelen om aan de trektocht te beginnen. De route is uitermate mooi maar verloopt enorm traag wegens het slechte wegdek. De kevers maken een hels lawaai.
Nayapul (1070m). Startplaats van veel groepen blijkbaar. We krijgen dragers toegewezen. De tengere mannetjes, sommigen oud, anderen tieners die dit als vakantiejob doen en een paar oudere die dienen als rechterhand van BIM. Ik krijg een 35 jarige man als drager die ook een ander groepslid zijn rugzak draagt. Die mannen dragen dus ongeveer 30 kilogram materiaal en hun eigen bagage. Pieuw…Het is wat wennen want het voelt beetje koloniaal oncomfortabel aan. Sowieso draag ik in mijn dagrugzak heel veel zaken mee: apotheek, kleren tegen koude en regen, wat toiletgerief, drank, eten ,papieren…
Onze permits worden geregeld en wij vertrekken alvast met Pauda (fonetisch) de oude zwijgzame gids op stap. Een langzaam maar toch stevig tempo zo blijkt als we al opgewarmd zijnen lopen te puffen en te blazen. De route startte leuk en gezapig langs de rijstterrassen zo langzama klimmend op een met vlakke rotsplaten geplaveid pad dat gestagig overging in aangelegde trappen. De hele route naar Annapurna Base camp bestaat verdikke uit duizendentrappen. Ammai mijn voeten.
Het is bloedheet. Ik hou daar wel van. Ook onze eerste kleine hangbrug net uit het dorp is al een stop om foto’s van mekaar te trekken. Het is nog steeds feest, want demensen hebben kleurige rijstkorrels op hun voorhoofd plakken. Ze staren evenveel naarons als wij naar hen. Je ziet hier allerlei mensne door mekaar, eerder tradiotneel gekleden mensen en dan ook moderne jeansbroeken en kleurige topjes.

Na de lunch rond 14u45 zijn we aangekomen in onze eerste stop. Lodge Tirkhedhunga. We zitten in de dicht begroeide groene heuvels. De kamers zijn maar houten kotjes met een matras op een plank en amper plaats voor je rugzak. De douche is op vies beton en de wc’s zijn franse wc’s, al is er een westerse wc. later zou het altijd een verademing zijn als we ergens een deur zagen met “western toilet” op geschilderd in de lodges waar we zouden overnachten. Veel comfort hebben we niet nodig als we maar slapen en goed eten. De bazin van de lodge zetmeteen haar dochters in de keuken aan het werk en ook de jonge dragers die even later toekomen met onze rugzakken socializen met hen. Ik neem een kijkje in de keuken. Je houdt het niet voor mogelijk dat die mensen op een vleor van aangestampte aarde, op studentikoze elektrische vuurtjes met twee kookplaten, een haardvuur of in het beste geval een gasvuurtje, een heerlijk maal kunnen bereiden voor zo’n bende mensen. De eetzaal is altijd apart, onverwarmd en het wordt na zonsondergang rond 17u al vrij donker en kil. We worden verwend door de dragers die ons bedienen. De jongste co-gids is speelt veelal verkenner. hij wordt voorop gestuurd om ons verblijf en eten te regelen, zo zouden we later merken. Hij is 16 maar zegt dat ‘m 17 en soms dat ‘m 18 of 19 is. Bij de dragers zit ook een jong ventje, die heel grappig is. Hij doet dit als vakantiejob.
We mochten kiezen uit drie menus. Het is hier vooral vegetarisch. Er zijn kippen waar di eowrdne slechts een zeldzame keer geslacht. Nepali eten geen vlees, hoogstens per uitzondering enes op nieuwjaar ofzo.
De spaghetti is koud, maar lekker. We kaarten na bij kaarslicht en het licht van onze hoofdlampen. Gezelligheid troef. We hadden ook een troep ezels gezien die benodigdheden naar boven bregne, vandaar dat de prijzen van eten en drinken stijgen naamate we zelf zouden stijgen.
Het is vrij warm in mijn slaapzak die bestand is tegen 5 graden onder nul. Maar ik slaap wel goed. De volgende ochtend ben ik al om 5u wakker want de dragers die staan op en ik hoor de keuken. ik schuif aan voor het ontbijt. De anderen volgen druppelsgewijs.

10 oktober 2008

Een heldere wollkenloze hemel. Zalig wakker worden met dit Ardens aandoend uitzicht. Algauw zweten we ons weer te pletter. Het pad stijgt enorm. Dit zijn nogal trappen vandaag. We halen een boel andere groepen wandelaars in die een stuk trager vooruit gaan. Onze lunch is er al rond 11u30, heerlijk. Het begint hier al frisser te worden ook. Zeker als je in de schaduw uit de zon staat. We zien de Annapurna South Peak boven de groene beboste bergen uitsteken. Ferm!
’s namiddags zitten we in de “regenwouden”. Rodondendrons, vochtig, alles nat, slijkerige paden en trappen. Een stuk moeilijker. Ondertussen heb ik al drie lagen kleren aan. Ik begin het wat lastig te krijgen. Mijn motor is precies wat opgebrand. De trappen beginnen te wegen. De groep is wat verspreid geraakt. De co-gidsen houden iedereen in het oog,niemand mag alleen voorop en niemand mag alleen achterblijven. We vormen in feite peletonnetjes. Rond 15u arriveren we aan onze lodge. dat net voor de regen. Gelukkig!

Er brandt een warme kachel op hout (en dat in een regio waar houtkap de voornaamste bedreiging is voor het ecologisch systeem). File aan de douche, maar ik vind een gaatje. We kiezen onze menu en in afwachting eet ik een heerlijke noedelsoep. er hangen vlee kleren te drogen rond de ineengeflanste kachel.
We zijn in Ghorepani op 2775m

11 oktober 2008
Voor dag en dauw worden we gewekt. We springen in onze kleren met onze hoofdlampen, het is pikdonker. Surrealistisch.Het tempo is net gepast, maar het lijkt te traag omdat je in een grote kollone van lichtjes de heuvel op klimt. De stijgingsgraad is van het steilste en even versnellen brengt je ademhaling compleet uit het ritme. Best wel afzien in feite, je moet je aanpassen aan het tempo van de voorgangers. Vreemd dat vrij vlug klaar wordt. Het is ijzig koud op de top, met zicht op de majestueuze bergketens van de Himalaya. Weldra pieken de eerste zoonestralen op de besneeuwde flanken. Een stralend gouden licht. Zalig. Dit zijn de 7000’ders, nee de 8 duizenders. Dhaulaguiri, Annapurna range, Macchapucchare aka Fishtail,… Ondanks de massabedoening, krijg ik er niet genoeg van. Als ik de rest zoek, blijken die al aan het afdalen. Ik hen hen achterna. Zelfs op de terugweg, zien we prachtige mistvelden tussen de bergen liggen en daarboven die ongenaakbare pieken. We kunnen niet wachten tot het ontbijt. Honger!
Rond 8u zijn we weer op pad in het heerlijke ochtendzonnetje.. we zweten niet zo erg wegens de koelte. Door de bossen is het echt aangenaam wandelen en algau heben we uitzicht op die befaamde Poonhill in de verte. We houden even halt om op adem te komen. het waait hier flink. Het is dalen en stijgen. Het is nog steeds vochtig maar toch al droger. We klimmen en dan dalen we weer honderden meters in een kloof. Prachtig maar lastig. Om de zoveel tijd heb je gelukkgi wel een lodge of teahouse. Even wat frisdrank, fresh lemon water, hot tea of jawel noedelsoep. In de namiddag barst de regen lso en schuilen we in een klein dorpje. We wamren ons aan de warme thee en genieten van een koekje. Het is stil, iedereen zit bij zichzelf te genitten of te rusten met de druisende regen op de achtergrond.

Nog 45 minuten dalen en dan zijn we op een soort prachtig platform met een prachtige lodge: Tadapani. Mountain Discovery Lodge, met uizicht op een vallei zonder dat de bossen je zicht versperren en natuurlijk links oneindig ver weg en toch zo dichtibj de Macchapucchare of Fishtail, de holy mountain. Wegens een koude douche, dan maar niet douchen en er is ook weer geen elektriciteit om de batterijen op te laden. MOrgen is de trip een stuk minder ver.
’s avonds bij kaarslicht eten in de eetzaal want er is geen elektriciteit. Na het eten beginnen ze te zingen en te dansen. Van dan af aan krijgen we het volksliedje “Resum Farara” niet meer uit ons hoofd.
Voor we het weten zit de lodge vol nepali die zingen en dansen en ons meesleuren en hup iedereen danst. uiteraard bijkt alles opgezet spel om ons een donatie te doen doen, we krijgen ook een krans van verse bloemen. Zalig feest.

Pokhara

Woensdag 8 oktober 2008
Y en ik doen geen oog dicht. We babbelen wat. Tegen de ochtend vallen we dan toch in slaap en dan is om 5u45 opstaan wel een beetje vroeg. Ons ontbijt wordt snel geserveerd en om 7u arriveren onze 11 dragers die onze rugzakken tijdens de trek zullen dragen. Een grote bus, de bagage erin, de dragers en gidsen achteraan en wij vooraan. Nou nou. Hup daar gaan we richting Pohkara. eens het gevaarte zich uit de nauwe straatjes heeft kunnen murwen. The highway to hell op. Snelwegen zijn hier gewoon namen voor geasfalteerde wegen die bepaalde steden rechtstreeks met mekaar verbinden, maar het gaat allesbehalve snel. Reizne is genieten. En genieten doen we vollop. Adembenemend uitzicht eens we de heuvels rond Kathmandu bereiken en de diverse gebouwen en wijken zien. En al die bedrijvigheid. Veel brommertjes, veel handelaars, schoolkinderen, ambachtslui die druk bezig zijn, oude kijkende mensjes, ook dieren slachten gebeurt gewoon langs de straat. Veel armoedige bouwsels zien we ook.
De staat van de weg valt mee. We stoppen in een bloedheet prachtig wegrestaurant langs de baan. Heerlijk eten. Een buffet. Chomwie en Dal Bath. En pikante dinges. Allez; bloedhete dingens. I like it hot.

Ook in Pokhara is het bloedheet. De ‘riviera’ de laan langs het Pewa meer is een boulevard van hotels, winkeltjes, bars en restaurants. Honderden westerse toeristen ook. We logeren in het Snowland Hotel. Het ziet er goed uit, maar de kamers variëren blijkbaar nogal van kwaliteit. Nu is het 14u45. Straks even met de groep het stad in. We tsjolen gewoon wat, in feite heben we al rap dor dat de nepalese stad zich ver naar het noorden bevindt en we hier enkel in de toeristische wijk zitten. Veel van de bars en restaurants hebben bovendien een schitterend uitzicht in hun tuin op het Pewa (fewa) meer. prachtig. De Himalaya zien we helaas niet van de opzettende wolken. Tijd om er ene te pakken: een heerlijke fruitmilkshake en onnozel te done emt Bim onze Nepasese gidsleiders (met Indisch uiterlijk).

We heben wat dode momenten tot etenstijd. Het ontbijt voor morgenochtend mogen we ook al bestellen. en opeens barst een noodweer lost: bliksems regens en donderslagen. Allez how 😉

Enkele groepsleden hebben een voorstel om te gaan eten. “Moondance”. Hupsakee. Heel druk., lang wachten, maar mijn pizza bolognaise smaakt voortreffelijk. Gezellige boel. We hebben ook weer ettelijke roepies teveel betaald, maar malen er niet om. Discussie met de westerse ober is van geen nut. We gaan ons uitleven in de Busy Bee, een rockcafé dat propvol zit. Een plaatselijk groepje spelet er covers van Dire Straits, Deep Purple, AC/DC, Metallica, Nirvana en vele andere… Je kunt er ook poolen, maar na twee spelletjes is al 23u30 en lijkt het café te sluiten: overheidsmaatregel. De jaren dat het nachtleven in Nepal berucht was is blijbkaar ook gedaan met de communisten. In Kathmandu stopte het gebonk van disco’s al om 23u. Het internet is gelukkgi redelijk snel. Rond 24u30 in mijn nest.

Day 1-3: Kathmandu – Thamel – Swayambuddnath – Pashupatinath

5 oktober 2008: vertrek uit België

Een typisch Belgisch weertje om te vertrekken naar exotischer oorden: kille regen. Pa en ma geven me een lift naar Zaventem. Meeting Point zijn de telefooncellen rechts aan de inkomhal. Ik ben blijkbaar de eerste. Langzaamaan komen mijn reisgezellen te voorschijn en maken we voor het eerst kennis. Een gevarieerd publiek en enkele koppels.
We checken in en dan is het een korte vlucht naar Frankfurt, waar het wel wat lang wachten is. Voor het eerst in maanden probeer ik nog eens de McDonalds, maar dat valt een beetje tegen.
Onze overstap naar Etihad Airways complete luxe: mooie vliegtuigen, lekker eten, enorm keuzemenu uit radiostations en films. Mooi is dat. Het is nacht maar ik ben klaarwakker. “crash” en “the happening” passeren de revue.
Abu Dhabi: tweede overstap richting Kathmandu. Een enorm drukke luchthaven. Beetje windowshopping. iemand een gsm van 45.000 euro? Nu is het onze tijd dag en ik slaap wel een beetje. De vlucht duurt gelukkig maar een uurtje of 4.
Bij aankomst regelen we ons visum. Het rij schuiven duurt lang, maar het komt allemaal in orde. Joepie! Officieel in Nepal!

Dilip van All Nepal Trekking wacht ons op. De bagage wordt in 1 bus gestopt, wij gaan in een andere bus richting Thamel, de toeristische wijk van Kathmandu. Ons hotel heet Thamel Hotel. Het maakt een beetje een donkere en groezelige indruk. Welkom cultureshok. Dilip zegt ons dat het verkeer heel goed meevalt want er is een groot hindoefeest en dan is er geen verkeer. Ik zie anders niets andes dan horden fietsers, voetgangers, rishka’s en minipersonenwagens door mekaar in de nauwe straatjes.

Na de verwelkoming in de lobby waar ons kort uitgelegd wordt wie onze gidsen in de steden en o de trekking zullen zijn, krijgen we kamers. Onze wc trekt al niet door, een kamerjongen komt het fiksen. De bedden lijken ok en het beddengoed is proper. Mijn roommate Y. en ik zullen bijna altijd kamers delen de rest van de trek en af en toe samen met R.

Eerste opdracht: zonder leider overeenkomen. Dat ging in feite wonderwel goed. De keuze van het restaurant ook. de “Rum Doodles”. We vergaan van de honger. Het is een beetje een te Amerikaans geïnspireerd restaurant. Onderweg wissleen we dollaars of euro in voor roepies: 100 euro= 1000 nepali roepies.
Na een gematigd maal slapen.

7 oktober 2008
De volgende ochtend is Y al vroeg wakker en er is veel lawaai, er is een naburig schooltje blijkbaar. Frisse douche en hup naar het ontbijt. Het American breakfast is niet zo goed zoals in Latijns-Amerika en de koffie is weer oploskoffie. Dilip geeft onze paspoorten terug en we vertrekken in een privébusje met een welopgeleide gids naar de Swoyambau Area: de stupa van Swayambhudnath. Dit is het ronde heiligdom op een heuvel net buiten de stad. We heben een prachtig uitzicht. het is warm. Er lopen veel toeristen en in het zonnige weer zijn de indrukken van de donkere avond te voor al een stuk verdwenen. Deze stupa wordt ook wel de Monkey Temple genoemd omwille van de vele aapjes. Meteen maken we ook kennis met de vele handicraft en prullaria winkeltjes.

Daarna gaat het richting Pashupatinath (Pashupati Area), bekend van de vele ceremonies. De Zijtak van de ganges die hier stroomt en dus de vele crematies die hier plaatsvinden. De lucht van barbecue is enigzins minder smakelijk dan bij ons. (Grapje). We zien de mensen in het wit afscheid nemen van hun dierbaren die opgebaardliggen tussen de reeds na smeulende vuurhaarden. De as en andere overblijfselen gaan gewoon de river in. wat verderop spelen er kinderen in de rivier naast een lichaam in lijkwade gewikkeld aan de oever. Er wordt veel geofferd bij de vele heiligdommetjes. De toeristen zijn hier zowel Nepali als blanken als andere Aziaten. Uiteraard loopt het hier vol Sadhoes: de in as bedekte kluizenaars die het materiële hebben afgezworenen verlichting zoeken in meditatie: lees drugs en geld van toeristen die foto’s. Ik trek er even alleen op uit richting het dorpje. In een tent is een grote ceremonie bezig. Omdat i neit weet of het om een hindoe dan wel boeddhistische ceremonie gaat, blijf ik buiten. Niet-hindoes mogen immers niet binnen in hindoeheiligdommen.
Ik blijf ook wat kijken naar de gierende kinderen die rond een enorme schommel staan waarop een tienermeisje rechtstaand plezier beleeft en door de lucht zwiert. Vier bamboebomen naar mekaar toegebonden vormen de steunen van de schommel. Dike touwen en ene plank en hup duwen maar.

Met ons busje gaat het daarna naar die andere stupa: de vierkante: Boudnath, deze ligt in een rond binnenplein vol winkels en klankschalen. Iemand test of haar hoofdpijn wel wel door zal verdwijnen en ja hoor er wordt ook gekocht. Op het dakterras lunchen we. Chomwei: traditioneel Nepalees noedelgerecht. Daarna gaan we naar het hotel en hebben we vrij.
Ik begin van Kathmandu te houden: de harmonieuze mix van mensen en culturen. Van de onderhuidse poltieke spanningen merken we niets, dan wat onze gids verteld. Hij is anti-regering, maar een echte communist is hij ook niet. Hij wil de rijkdom wel herverdelen, maar enkel omdat zijn klasse zich dan sneller kan opwerken en meer ontwikkelingsmogelijkheden heeft. het is een kastaar. maar hij heeft idealen itt de uitzichtloze werkloosheid van de jeugd. Nepal heeft een enorm overaanbod jongeren, waar de regering geen weg mee weet. Verkwisting van kapitaal,noemt onze gids het.

Met enkele groepsgenootjes, maar ik een verkenningstocht door Thamel. Tientallen nauwe straatjes, tientallen reclameborden van cafés, restaurants, hotels, allerlei diensten. Een wirwar. Toch kunnen we ons redelijk oriënteren. We gaan even de drukte uit de weg, door heel nauwe steegjes in de lopen tussen de verdiepingen hoge gebouwen. Zo komen we terecht waar de Nepali leven. Grote woonblokken met een binneplein het een mooi en proper het andere vol bouwafval en rommel. We vonden makkelijk en eigenlijk redelijk toevallig ons hotel terug.

Om 17u30 krijgen we een briefing over de beroemde “Teahouse trekking” zoals onze trekking naar de Annapurna heet. We drinken er ene op. Een douche (badkamer ligt weer vol water) en dan etenstijd. “Thamel resto”: aangeraden en gereserveerd door Bim, onze groepsgidsleider. Een menu voor 650 roepies. we schuiven aan een mooie tafel op een binnenplein, waar enkele dansers en muzikanten ons entertainen. De meisjes zijn heel koddig en hun bewegingen doen we denken aan Balinese dansen, al heb ik dat nog nooit echt gezien. De appetizers smaken ons. Voor het hoofdmenu moeten we ons verplaatsen nar de bovenverdieping. Een zolder waar we op kussen moeten zitten en onze schoenen uit doen. We krijgen een buffet opgediend van allerlei typische Nepalese gerechten. Heerlijk. Rond 22u maffen, maar eerst nog een pafke met enkelen van onze groep die zich opeens geuit hebben als rokers.
Morgen naar Pokhara.